John Clare - Varım

Varım- ama ne olduğumu kimse ne umursar ne de bilir,

Dostlarım yitik bir anı gibi vazgeçer benden.

Yiyip bitiririm kederlerimle kendimi -

Onlar ki belirir ve unutulmuş bir yığının içinde tekrar kaybolurlar,

Coşkun, boğuk aşk sancılarındaki gölgeler gibi,

Gene de varım ve yaşarım, savrulan bir buhar gibi

Horgörünün ve gürültünün yokluğuna,

Uyanık düşlerin canlı denizine,

Ne yaşam hissinin, ne de neşenin olduğu,

Bir tek ömrümce değer verdiklerimden müteşekkil o heybetli gemi enkazının var olduğu yere doğru;

En çok sevdiğim en yakınlarımın bile birer yabancı,

Hatta diğer herkesten daha yabancı olduğu yere doğru.

Bir yerin özlemini duyuyorum, insanoğlunun ayak basmadığı,

Kadınların ne güldüğü ne de ağladığı,

Yaratıcım Tanrıyla birlikte kalmak,

Çocukluğumdaki gibi tatlı tatlı uyumak için bir yer,

Yatarken ne rahatsız edeceğim, ne de edileceğim,

Çimlerin üstünde, gökkubbenin altında bir yer

(Çeviri: Çağlar Koç)

John Clare - I am

I am — yet what I am none cares or knows

My friends forsake me like a memory lost

I am the self-consumer of my woes —

They rise and vanish in oblivious host

Like shadows in love’s frenzied stifled throes —

And yet I am and live — like vapours tost

Into the nothingness of scorn and noise

Into the living sea of waking dreams

Where there is neither sense of life or joys

But the vast shipwreck of my life’s esteems

Even the dearest — that I love the best —

Are strange — nay rather stranger than the rest

I long for scenes where man hath never trod

A place where woman never smiled or wept —

There to abide with my Creator God

And sleep as I in childhood sweetly slept

Untroubling and untroubled where I lie

The grass below — above the vaulted sky